"In de ogen van patiënten zie ik blikken van herkenning"
In elk nummer van Afrit 8 hebben we een gesprek bij een kop koffie. Deze keer praten we met ervaringswerker Randy Persyn.
Verslaving is een ziekte, die je zelf niet onder controle hebt. Dat inzicht heeft me geholpen om zowel mezelf als andere mensen beter te aanvaarden.
Fijne mensen
“Ik heb veel fijne mensen leren kennen in het ziekenhuis. Ik ontdekte dat de wereld mooier wordt als je de mensen aanvaardt zoals ze zijn. Iedereen heeft zijn goede kanten. Ook wie diep in de penarie zit, is een schone mens. Verslaving is een ziekte, die je zelf niet onder controle hebt. Dat inzicht heeft me geholpen om zowel mezelf als andere mensen beter te aanvaarden.
Na de opname verzeilde ik van de ziekenkas op invaliditeit. Het was niet gemakkelijk om een goede job te vinden. Maar ik wou absoluut aan de slag. Daarom begon ik met vrijwilligerswerk bij de Herstelacademie. Ik volgde opleidingen en begon zelf cursussen te maken en te geven. Vooral rond creativiteit en fotografie. Dat gaf me veel energie en zelfvertrouwen.
Later volgde ik een opleiding tot ervaringswerker bij UilenSpiegel. Daar heb ik vooral geleerd om afstand te nemen van mijn eigen verhaal en om mijn eigen evolutie te overzien. Mijn opname in het ziekenhuis was maar een tijdelijke fase in mijn leven. Een fase bovendien, waarin ik gegroeid ben als mens. De opleiding bij UilenSpiegel was bijzonder boeiend, ook omdat je er in contact komt met andere ervaringsdeskundigen. Elk heeft zijn verhaal en elk van ons is erin geslaagd zijn leven weer op de sporen te krijgen.”
Blikken van herkenning
“Ik werk ondertussen twee maanden als bezoldigd ervaringswerker in PZ Onzelievevrouw. We zijn nu met twee bezoldigde ervaringswerkers. Mijn opdracht bestaat uit twee luiken. Enerzijds ben ik actief op de afdeling voor mensen met een verslaving. Daar doe ik zowel individuele gesprekken als groepssessies. Vooral nieuwe patiënten zitten soms erg diep. Het voelt goed om enkele weken later te zien welke weg ze al afgelegd hebben. Anderzijds werk ik overkoepelend voor het hele ziekenhuis. Ik coach vrijwillige ervaringswerkers en neem initiatief om het ervaringswerk nog beter te integreren op alle afdelingen.
Als ervaringswerker kan ik dichter bij de patiënten komen door over mijn eigen ervaringen te vertellen. Ik ben daar open over. Als ik voor een groep patiënten spreek, dan zie ik in hun ogen blikken van herkenning. Ze knikken: ja, dat is bij mij ook zo. En als ze dan zien dat ik er bovenop ben geraakt, dan putten ze daar moed uit. Dan beseffen ze dat het gevoel van machteloosheid waar ze op dat moment mee worstelen, overgaat. Dat herstel mogelijk is. Als je jezelf maar bloot durft te geven.”
Hart en ziel
“Wat me opvalt deze eerste maanden als nieuwe medewerker in het ziekenhuis, zijn de authenticiteit en het engagement van de medewerkers. Iedereen werkt hier met hart en ziel. Ik had als patiënt al een goede band met de zorgverleners, nu bouw ik met hen een andere band op. Ja, dat voelde wat raar in het begin. Voor mij, maar waarschijnlijk ook voor hen. Ik heb ook getwijfeld of ik wel in PZ Onzelievevrouw aan de slag zou gaan, maar het ziekenhuis ligt me zo nauw aan het hart, dat ik de stap toch gewaagd heb. Gelukkig maar! De collega’s staan open voor mij en het is fijn om ze nu op een andere manier te leren kennen.
Als ik patiënten help, voel ik mezelf groeien. Ik wil iets bereiken in mijn leven. De psychiatrie is trouwens een interessante omgeving om in te werken. Er zijn zoveel boeiende evoluties. Dat ik daar nu, met mijn eigen ervaring als ex-patiënt, mee mag over nadenken, vind ik fantastisch.
Af en toe heb ik nog een mindere dag, maar ik weet me hier goed omringd. Het is een verademing om hier te mogen werken en de kans te krijgen om anderen te helpen.”
Tekst: Filip Decruynaere
Fotografie: Tom Talloen
